Eldar

No tak. Jako dzieci najwięcej chłoniemy z otoczenia. Sposób myślenia, język, obyczaje itd.

Wiem o tym. Już poza samym faktem, że zupełnie zmieniłam swoje podejście do świata, poglądy... Pomijając okropną wiarę w ludzi.

Ale przecież wiara w ludzi to jest wielki +. Ja zamiast wiary w ludzi mam naiwność. I co mi po niej? Same kłopoty.

Właśnie to z nią jest nie tak, że za nic w życiu z nikim bym się nie pokłóciła, nawet najgorszym wrogiem. Nikomu nie życzę źle, nawet jeśli na to zasługuje, staram się być miła dla osób, które mnie nie znoszą... To męczy. Tak samo jak to, że wszystkim ufam.

A no to może nie zawsze jest plus.

Moim zdaniem, w większości sytuacji.

Podzielam twoje zdanie chociaż są takie sytuacje w których należy zachować powagę.

W takich jest mi najtrudniej, bo mam dziwną tendencję do histerycznego śmiechu.

Uu... To straszne. Jak ty utrzymujesz powagę na pogrzebach?

Cóż, pogrzeby to co innego. Wszyscy już się przyzwyczaili, że ryczę jak głupia, przy okazji się śmiejąc.

Aha. A akademie szkolne z okazji świąt państwowych lub innych badziewi?

Wtedy gadam z przyjaciółkami. Nie, nie zwracają mi uwagi, rozmawiamy cicho.

A to chyba że tak. Dobrze zawsze mieć jakiś sposób na tego rodzaju odruchy.

To to nawet poważne nie jest.

Nie, raczej nie. Zdarzają się gorsze przypadki.